Mahşerin Beşinci Atlısı (Delilik ve Ölüm)

En uçlarda yaşıyorum duygularımı Kabullenmem yıllar almış meğer Öfkeyi, karamsarlığı, aşkı, üzüntüyü ve mutluluğu Şizofren deli gibi değişiyorum her biriyle Öfkeyle deprem oluyorum öyle bi sarsıyorum ki yeri göğü birinde bir şeyleri öldürüyorum tolere sağ kalmaya izin veriyor sadece Karamsarlıkla ölüm getiriyorum her senaryoya mahşerin dört atlısıymış gibi Sanki dünya 5 dakika sonra yok olucakmış gibi ne varsa her şey gidiyor gözlerimde birer birer tüm manaları siliyorum Aşkla bir dal oluveriyorum eğrisiyle doğrusuyla hem de Aşkın akışını nehir yapıyorum kendimce hiç tereddüt etmeden sırtıma dönerek dünyaya dal oluveriyorum akıp akıp gidiyorum gittiği yere kadar Şelaleler ve küçük çaylar da dahil Üzüntüyle canciğeriz küçüklükte ağızda kalmış yurt dışı çikolatası gibi aklımda Gene de bu samimiyet teğet geçmeye tahammül vermiyor ağlatıyor isyan ettiriyor Koca bir kaya büyüklüğündeki olaylar paramparça ediyor günyüzüne hasret kalıyorum fakat karanlıktan da vazgeçemiyorum Mutlulukla bahar aylarından biriymiş gibiyim Hareketlerimle tiyatro yapıyor cumartesi pikniğine gidermişcesine neşeli bir deliye dönüşüyorum Duygular artık bana gelmiyor Hayatımı şiirle yazıyorum ben Kah kızıyorum kah gülüyorum Aşık oluyorum hatta birden Beş dakika sonrasında napacağımı geçen hafta neler yaptığımı belirliyorum Ben anı ve anıyı kendim yaratıyorum Gerçeklikten mi kaçıyorum acep? Harflere tutsağım Bir o kadar da sahibim onlara İlhamı geride bıraktım ben Artık boş kağıtlarla sohbet ediyorum Yavaş yavaş delirmeye giden bu yolda hiç de muzdarip değilim bu mental sendromdan Dirayetli ve sağlıklıyım Dünyada olmadığım kadar Lakin büsbütün yalnızım kimse beşeri kadere kulak asmayacak Kime ne Mahşerin beşinci atlısı olmaya hazırım ben Delilik ve ölüm Ve o der ki elbet bir gün herkes kendi senaryosunda sahne alacak

Mert Çelik